Blaasontsteking

Blaasontsteking

Ik heb gedouched en ben aangekleed en ga met de traplift naar beneden om te ontbijten. Opeens begin ik te rillen en krijg spasmes. Roger, de thuiszorg verpleger, controleert mijn polsslag en ademhaling frequentie. Pascalle ziet ook wat aan de hand is en we besluiten 112 te bellen want ik word kortademig. Toch niet weer een spasme van het middenrif (zie eerdere blog)?

Nee, het voelt anders. Ik denk dat ik een blaasontsteking heb. Pascalle belt ook de huisarts en brengt urine om te laten onderzoeken. De diagnose stick geeft meteen aan dat het inderdaad een blaasontsteking is. Dan is dit wel een heftige reactie. Dit heb ik in de afgelopen 9 jaar nog nooit zo ervaren.

De ambulance is gearriveerd. Controles zijn goed. Ik word rustiger en krijg de ademhaling beter onder controle. Het rillen blijft.
Voor een blaasontsteking nemen ze mij niet mee en de ambulance broeders helpen mij terug naar bed. Ik val in slaap.
’s Middags komt de huisarts. Ze heeft overleg gehad met de uroloog. Het rillen duidt op een sepsis door de blaasonsteking en ik moet naar het ziekenhuis om antibiotica intra veneus te krijgen. Dus, weer een ambulance bellen.

Ze zijn goed voorbereid als ik arriveer in het MUMC. In het bed ligt een anti-decubitus matras. Meteen bloedafname voor de bloedkweek en daarna ia het infuus de eerste dosis antibiotica. Ik word opgenomen, eerst op de acute dagopname, de dag daarna verhuis ik naar de afdeling. Verzorging is prima en de antibiotica doet z’n werk. Ik slaap 2 dagen veel en merk dat het rillen en de spasmes verminderen.
Veel drinken, veel plassen en na 5 dagen mag ik weer naar huis. Antibiotica kuur voor 2 weken.

Helaas het bezoek aan de Efteling met Omnibuzz gemist en Pascalle is niet naar Venlo geweest voor het concert van Frans Pollux. Verdorie.

Door de dwarslaesie ben ik kwetsbaar geworden. Vroeger was ik op een dagje griep na, nooit ziek. Nu maak ik deze gekke dingen mee; trombosebeen, ontstoken voet, oedeem in het been, netvliesloslating, blaasinfectie. T’is niet anders. Gewoon doorgaan en vooral niet zeuren.