Bruine handen

Bruine Handen

Het is zondag 3 maart 2019. De Carnavalsoptocht trekt net voorbij Zorgcentrum Firenschat. De naklanken van de tuba blazen de serpentines door de straat. Dan blaast Mama Mia haar laatste adem uit. We kijken elkaar aan en luisteren nog eens. Mam heeft mijn eerste ademteug gehoord, ik haar laatste.

Haar handen liggen op het dekbed.

Vandaag denk ik terug aan haar handen, want het is zomer en de zon heeft mijn handen gebruind. Ik heb nu net zo’n bruine handen als Mama Mia.

Elke dag zie ik in de keuken haar foto die staat op de plank boven de kachel. Toch denk ik niet elke dag aan haar. Ze is er gewoon. Ik heb mijn nichtje Nicole gevraagd om een urn te bakken waar haar as in past. “Welke kleur”, vroeg ze? Bruin dus. Niet meteen een hoi-hoi kleur en niet mijn favoriete kleur oranje. Bruin, omdat ik dan aan haar bruine handen denk.

Met mijn handjes in haar handen heb ik ‘Mama’ leren zeggen, heb ik leren lopen en toen ze losliet heb ik met mijn handen andere handen vastgehouden. Mijn handen opengehouden om nieuwe kansen te grijpen. Ze opengehouden om anderen houvast te geven of de helpende hand te bieden (die vlieger ging niet altijd op want zo handig ben ik nu ook weer niet).

Nu ben ik vooral blij dat ik mijn handen nog kan gebruiken. Ze zijn niet meer zo sterk; toch kan ik nog iets vasthouden en mijn hand omhooghouden als ik hulp nodig heb.

“Je hebt mooie bruine pianohanden”, zei Pascalle vanochtend nog. Ik beweeg mijn vingers op en neer alsof ik de zwarte en witte toetsen aanraak. Waarom heb ik nooit piano leren spelen? Daar ga ik eens over nadenken en intussen denk ik aan de bruine handen van Mama Mia.