Drijfsijssie

Drijfsijssie

 “Ga korter bij het net staan. Zak door je knieën alsof je op een stoel gaat zitten. Houdt het racket hoger. Draai je schouder in.” Allemaal aanwijzingen van Oom Gène, onze tennisleraar, aan José. Ook Pascalle, mijn vrouw, en Veerle, mijn nichtje, moeten het ontgelden. Ik krijg geen aanwijzingen want ik ben het lieverdje van de leraar en doe alles goed :-).

Zo heb ik de José, de moeder van Sjors leren kennen. Jaren geleden. En nu ….. dat ongelooflijk bericht. Sjors is aan het strand in Spanje door een golf gegrepen en heeft zijn nek gebroken met een hoge dwarslaesie tot gevolg.
José heeft met Pascalle gesproken. Sjors komt naar Adelante.

Zijn kamer is ingericht. Beademingsapparatuur, aangepast bed en het goed geïnstrueerde team van afdeling 1, staan klaar. Sjors is 18 jaar en gaat aan zijn revalidatieprogramma beginnen. Ik lig net 1 maand op afdeling 1 en wil er voor José en John (vader van Sjors) een beetje zijn. Ongelooflijk dat we elkaar onder deze omstandigheden weer zien.

Af en toe ga ik naar de kamer van Sjors. Gewoon om er voor hem te zijn. Veel meer kan nog niet.
De weken verstrijken en Sjors wordt sterker en sterker. De beademingscanule wordt verwijderd en Sjors gaat steeds vaker mee naar de oefenzaal. Ook hij gaat in dat Sta-bed waar ik altijd flauwviel als het te ver rechtop gezet werd. Ook hij voelt zich daar niet lekker als het bloed in zijn lange benen vloeit. Ook hij wordt gerekt en gestrekt door de fysiotherapeut. Ook hij moet zijn longen trainen met blaas- en zuig oefeningen. Allemaal oefeningen om de mogelijkheden te vergroten. Proberen wat allemaal kan. Niet bezig zijn met wat niet meer kan.

Samen de fijne motoriek oefenen. Een pen vasthouden en schrijven. Wat gaan we schrijven? We besluiten om ‘liefdesbrieven’ te schrijven. Onze ergotherapeute, moet het deze week ontgelden. We bewieroken haar en drukken onze liefde voor haar op alle mogelijke manieren uit. De humor houdt ons op onze verlamde beentjes.

Steeds vaker dingen samen doen. Gezellig met John voetbal kijken. Of ik ga erbij zitten als zijn vrienden en zijn zus Imke op bezoek komen. Hoor ik weer eens wat jeugdig nieuws. Aan één ding kan ik niet wennen: Sjors is Ajax fan.

Een Amsterdammer in Roermond. Hij laat een polo-shirt maken met een eendje erop. Dat is een Drijfsijssie; zegt hij met een Amsterdams accent. Vanaf nu zijn we de dus Drijfsijssies.

Sjors krijgt een elektrische rolstoel en ik kan mij aan de stoel vasthouden. Samen ‘scheuren’ we door de gangen van Adelante. Dan komt het moment dat ik naar huis mag. Ik kom gedurende een paar dagen per week overdag terug voor therapie. Best raar om elkaar dan ’s avonds niet meer te zien. De drijfsijssie band leidt er niet onder.

Inmiddels is Sjors ook thuis. Alles is ingericht in een aangebouwde vleugel. Hij gaat nu ook een leven opbouwen vanuit de rolstoel. Dat gaat lukken. Blijven denken in mogelijkheden en af en toe naar AJAX. Ik moet toegeven dat ik het ook knap vind wat AJAX gepresteerd heeft dit jaar. Dit betekent niet dat ik AJAX-fan ben! Ik ben wel fan van Sjors. Knap wat je allemaal doet Drijfsijssie!