Er zit beweging in!

De zon schijnt door het raam van de oefenzaal. Enkele mede revalidanten zijn al bezig met de oefeningen. De een zit aan de motomed, de ander ligt op de schlingentisch en voor mij staat iemand op de statafel. Allemaal namen van apparaten waarvan ik nog moet ontdekken wat het met mij gaat doen.

Ik kies het behandelbed waar de zon op schijnt, lekker warm lijkt me want ik heb het altijd koud. Mijn thermostaat is kapot, ik denk dat ik altijd koude benen en koude voeten heb maar het is niet zo. Het hoort bij het beeld van een dwarslaesie. Na 10 minuten word ik misselijk, die warmte is helemaal niet goed voor mij. Snel naar een ander bed.

De fysiotherapeute gaat aan de slag met de rek- en strekoefeningen en merkt dat ik zelf het been beweeg! Jaaa, wat een heerlijk gevoel om je tenen en voeten een heeeel klein beetje te bewegen. Ik ben er een beetje beduusd van.

Als ik op de rand van het behandelbed zit ben ik net een tuimelpop en dus moet ik ook mijn rompspieren trainen. De knijpkracht in mijn handen is 5% van wat ik vantevoren had en dus moet ik ook hier aan de slag. Elke dag ben je dus van top tot teen bezig om je spieren te testen. We kijken wat wel kan en gaan dat verder uitbouwen.Staan in de statafel is een groot probleem. Keer op keer val ik flauw omdat mijn bloeddruk snel daalt. Ook hier vinden we een oplossing en met elastische manchetten om mijn benen worden secondes minuten en sta ik uiteindelijk een half uur rechtop. Een fantastisch gevoel om weer eens op ooghoogte met mensen om je heen te praten.

Ik wil meer, ik wil lopend Adelante uit.

De zwaartekracht is mijn grootste vijand dus gaan we het zwembad in en warempel, hier kan ik een loopbeweging maken met mijn linkerbeen. Net zolang oefenen totdat ik met blauw van de kou het bad uitga. Klappertandend drink ik een kop soep en geniet van het moment dat ik letterlijk mijn eerste stap gezet heb.

Op naar de volgende stap.