Mensen deugen

De meeste mensen deugen
Zondagmorgen, de klok is net een uur vooruitgezet: zomertijd.
Ik kijk naar buiten. De straat is leeg, corona leeg. Vandaag zullen de fietsvriendjes niet even stoppen om de bidon te vullen. Het waait hard en het is koud. De meesten hebben gisteren een rondje gefietst om toch even naar buiten te kunnen.

De lente is prachtig begonnen, veel zon met, voor mij, een heerlijke temperatuur. Jas aan en buiten in het hoekje van het terras zitten, beschermd tegen de wind.

Pascalle en Alice, mijn jongste zus, hebben in de tuin gewerkt en Leon, mijn zwager, heeft gisteren het gras gemaaid. De ‘Professionals’ Paul, Guy en schoonpapa Jan hebben het voorwerk gedaan en nu is de tuin Paasklaar.
Half uit mijn rolstoel hangend heb ik ook geprobeerd te helpen. Ik wil iets doen want dit is nog steeds confronterend. Lieve mensen die ons helpen in de tuin of met de klusjes in huis daar waar ik simpelweg niet de kracht of de mogelijkheid heb om het zelf te doen. Ik wen eraan dat we geholpen worden en ik mag ook niet meer ‘Dankjewel’ zeggen. Deze Sjattepoemels helpen gewoon graag. Zonder te vragen komen ze langs.

Pascalle wordt steeds handiger in huis. Grappig om te zien hoe ze een loodgieter klus aanpakt. Ze is niet snel vies van iets, dus de sifon is snel schoongemaakt en het water stroomt weer gemakkelijk weg.

Vandaag is rustdag.
Ik zit binnen. Pascalle zegt dat ik een ‘wintersport koppie’ heb. Oud vel kleurt snel. Ik was vergeten hoe lang ik de afgelopen week buiten heb zitten lezen. ‘De Meeste Mensen Deugen’ van Rutger Bregman; 200 bladzijden in één ruk door. Nog 300 te gaan.

Nee, ik ga geen boekreview geven. Het leest gewoon lekker. En ja, ik vind ook dat de meeste mensen deugen, dat weet iedereen. Ik ga graag uit van het goede van de mens. Altijd gedaan en natuurlijk wel eens teleurgesteld. Niet te lang stil bij blijven staan en gewoon door. Ik besteed mijn energie liever aan Mensen die Deugen.

En dat lukt nog steeds.