Ooms en Tantes

De Ooms en Tantes

De paarden komen de berg op. Ze zijn mooi versierd. Het lied van “Erme Voes” klinkt uit de kelen van de Jonkheid. Dan komt de Gerlachusden. De kinderen van Te Bannet zitten bovenop de boom en genieten van het onthaal. (Zie ook: https://www.jonkheid-banholt.nl)

Mijn Ooms en Tantes genieten ook. Ze zijn vanmiddag naar Banholt gekomen voor koffie en vla gevolgd door de borrel. Nog even een hapje eten en Ja, een ijsje met aardbeien gaat er ook nog in. Ondertussen genieten mijn zusjes en ik van de verhalen over vroeger van de aanwezige Ooms en Tantes over vroeger. DrieTantes en twee Ooms konden helaas niet komen.

We hebben ze nog, deze Ooms en Tantes. Onze ouders zijn overleden en in onze vrienden- en kennissenkring is ook al een aantal ouders overleden. Wie nog beide ouders heeft is op één hand te tellen, zo blijkt. Dan denk je weer eens aan iedereen die overleden is. En jeetje, wat is de tijd omgevlogen als je erachter komt dat hij al 30 jaar dood is en zij al 22 jaar.

Wij drietjes zijn nog langggg geen zestig en toch al weeskindjes. Daarom hadden we ook zoiets van: “loate v’r de Nonkes en Tantes oetnuudige”. Leuk om ze zo te zien in plaats van op een begrafenis. Én, zo zien zij elkaar ook weer eens. Even zonder Neefjes en Nichtjes zodat ze ook onze onverdeelde aandacht krijgen.
We praten over de tijd in de Ridder Hoenstraat en over de Lichtenberg. De streken die uitgehaald werden, de wielerwedstrijd rondom Kasteel Hoensbroek en de herinneringen die Marie-Jose, Alice en ik hebben aan de Ooms en Tantes. De uurtjes vliegen voorbij.

Pascalle roept: “Ze komen, ze komen”. Dat doet ze elke jaar weer ondanks dat ik zeg dat het echt nog even gaat duren. Een stoel voor mijn oom, een zitje voor de tante en met een biertje in de hand kijken we samen naar de bontversierde stoet paarden en de langste den van alle dorpen uit de omgeving.

“Prachtig, prachtig”, klinkt het volmondig. Ze zijn eensgezind. Het was een heerlijke middag met een prachtige afsluiting. Nu de auto in en huiswaarts, want ze willen thuis zijn voordat het donker is.

Natuurlijk hebben ze hun pijntjes en eigenwijze ideetjes. Nu hebben we even niet gemerkt dat ze 70+ zijn (kan ook 80+ zijn). Het waren gewoon de Ooms en Tantes van vroeger. We hebben ze nog en daar zijn we blij om.
Ik hoop dat we nog lang van ze kunnen genieten!

Bovenstaande tekst heb ik geschreven na het inhalen van de Gerlachusden. We zijn inmiddels een paar weken verder. Ik ben in de tussentijd op bezoek geweest bij Ome Jules en Tante Bertie in Hoensbroek en bij Tante Gaby in Brunssum. Een paar dagen na mijn bezoek is Ome Jules overleden en enkele dagen daarna Tante Els van Borgharen. Zo snel kan het dus gaan.