Daar lig ik dan. Mijn racefiets kan ik niet zien. Ik weet niet precies hoe ik gevallen ben maar ik voel dat ik mijn benen niet kan bewegen. Nek gebroken dus. Mijn linkerarm kan ik ook niet bewegen. Mijn rechterarm beweegt wel en gelukkig heb ik de telefoon aan de rechterkant van mijn Pantani rode-bollen-shirt. Eerst bel ik Pascalle en daarna 112.
Ik moest omrijden omdat mijn geplande route afgesloten is als gevolg van een ongeluk in het peloton van de Belgische nationale profs en weet dat ik de Baraque Michel afgereden ben en vlakbij La Gileppe lig. De ziekenauto komt aan en ik word naar het Klinikum in Aachen gebracht.
Operaties volgen elkaar op en dan de transfer naar Adelante, de revalidatiekliniek.
Daar lig ik nog steeds. Ik kan niet zelfstandig rechtop zitten, mijn handen kunnen niets vasthouden. Hulp nodig om te eten, om te wassen en poepen en plassen.
Is het dit? Ik ging over de kop en nu staat mijn leven op z’n kop. Mentaal kan ik het nog aan en dat komt ook omdat Pascalle, elke dag sterk naast mijn bed zit. Ook haar leven staat ineens op z’n kop.
De vele kaarten, kadootjes, appjes en berichten toveren elke keer weer ‘a smile on my face’.
Fysio en ergotherapie zorgen ervoor dat ik steeds meer kan. Ik wil voor elke training op tijd in de oefenzaal zijn want ik ben bang dat als ik een training mis ik niet meer opnieuw leer lopen.
Zo vliegen de eerste drie maanden voorbij en mag eindelijk die vervelende nekkraag af. Ik ben klaar voor de volgende stap.
Delen op Social Media
Laten we samenwerken
Vul jouw contactgegevens in en ik probeer binnen 24 uur te reageren.
Wil jij mij direct bellen, mailen of mij op Social Media vinden, dan kun je mijn gegevens op de contactpagina bekijken.
