Pascalle

“Het is niet zwaar, het is vooral veel”.
“Ik heb pijn in mijn schouder en pijn in mijn rug”.
“Ik ben moe”.
“Mijn hoofd zit vol, ik vergeet dingen”.
“Je kunt al veel meer, het wordt makkelijker voor mij”.

2 jaar voor mij zorgen komt er nu uit bij Pascalle.

Flashback
De chirurg in het Klinikum Aken zegt dat het een moeilijke operatie gaat worden en dat de gevolgen niet meteen zijn te overzien. Ze knikt begripvol en ik ga de operatiekamer in.
Vanaf dag 1 pakt Pascalle de verandering in ons leven aan. Sterk en vol energie en overgave staat ze daarna naast mijn bed, mijn rolstoel en mijn statafel. Natuurlijk laten we hier en daar een traan om vervolgens weer te kijken wat de mogelijkheden zijn. Welke volgende stap we kunnen maken in het herstel.

Nu
Ik kan steeds meer zelf en wil Pascalle ontlasten. Want zoals boven beschreven eist al haar hulp z’n tol. We zijn blij dat ze vier weken zomervakantie heeft zodat ze kan uitrusten. Die vakantie was overigens confronterend want het was niet vakantie zoals vroeger. Hieronder beschrijft ze hoe ze dit ervaren heeft.

Pascalle: “Ik kreeg natte ogen toen mijn collega mij vroeg hoe mijn vakantie was geweest. Dat is me nog niet eerder gebeurd. Ik schaam me er niet voor. Ik heb het zeker tijdens de vakantieweken met Jos erover gehad en dan kwamen geen tranen maar af en toe frustraties eruit.
Was het dan allemaal kommer en kwel? Nee, zeker niet. Het was ánders en zeker niet in de laatste plaats door de warmte. Door het warme weer kan Jos niet naar buiten ’s middags. Hij komt zijn warmte niet kwijt. Iets leuks gaan doen, zoals hij regelmatig voorstelt, gaat gewoon niet. Kl…warmte (excuus voor het woordgebruik).
De eerste anderhalve week moet ik sowieso wennen. Ik lees, hang wat rond, heb nergens zin in en vind mijn draai niet.

Daarna gaat het beter. Maar…. Ik mis onze oude vakanties; vreemde landen bezoeken, dingen bekijken, actief bezig zijn, afgewisseld met lekker luieren in de zon. Jos stelt voor dat ik alleen of met een vriendin op vakantie ga, maar daar ben ik nog niet aan toe.
Vorig jaar was anders. Jos was pas thuis en wij waren met andere dingen bezig. Toen mijn collega het vroeg, realiseerde ik mij dat deze vakantie duidelijk is geworden dat onze vakanties niet meer hetzelfde als vroeger zullen zijn; op dat moment kwam het écht binnen.
Het is niet erg om dit te ervaren. We pakken de draad van ons ‘gewone’ leven weer op. En die vakanties, dat komt wel.

De eerstvolgende vakantie, in het najaar – als het koeler is – staat al op het programma. Dan gaan we naar een door ons zeer geliefde plek in Frankrijk, samen met twee lieve mensen.
Alors, vivre ta vie pleinement et accepter ce que vous ne pouvez pas modifier.

En dat doen we. De knuffelfoto zegt het allemaal.