Stelvio

De Stelvio op
Arjen belt en zegt dat ik mee moet gaan naar de Stelvio. Ruurt gaat dan ook mee. Ik zal erover nadenken.
Hoe ga ik dat doen? Zonder Pascalle? Ook hier geldt weer: Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan!

Voorbereiding
Sara, mijn Italiaanse ex-kleega van Boston Scientific, helpt mij om het personeel van het hotel duidelijk te maken dat ik een Sedia Rotelli per Bagno nodig heb.

Het hotel ligt in Bormio, vlakbij de Stelvio. Met 2760 meter de hoogste bergpas in Italië waar je met een auto overheen kunt rijden. Ik trainde drie jaar geleden op de Baraque Michel omdat ik van plan was dat jaar de Stelvio te beklimmen. Wil je dat een beetje gezond doen moet je toch wat klimkilometers in de beentjes hebben. Het is er, zoals jullie weten, nooit van gekomen.

Op reis
’s Ochtends op tijd op. Een microlax helpt de ontlasting op gang te laten komen want ik kan niet zomaar even de auto uit en naar het toilet als ik voel dat ik een ‘number 2’ moet doen. De thuiszorg is vroeger gekomen en dus zit ik een uurtje later klaar om te vertrekken. Samen met Arjen, Ruurt, Mario, Jack en Jos de Duitse snelweg op richting Italië.

Een kleine file en een korte opstopping later staan we voor de Umbrail pas. Moeten we hier omhoog? De navigatiestem zegt van wel en dus draaien we de eerste haarspeldbochten in en turn-turn-turn tot aan de eeuwige sneeuw.

Links zien we de top van de Stelvio. Wij dalen af naar ons hotel, SantAnton in Bormio. Snel de koffers de kamers op en een hapje eten met een welverdiend Italiaans biertje erbij.

Ik heb besloten dat ik een eigen kamer wil. Proberen om zoveel mogelijk zelf te doen. Ruurt heeft zijn kamer om de hoek, dus als het moet is hij zo bij mij.

De Beklimming
“Wat moet ik aan vandaag? Welk setje? Arm- en beenstukken mee?” Gedurende het ontbijt beantwoorden de fietsers zelf deze vragen en vervolgens stappen de 4 kampioenen de bus in richting Prato. 48 bochten! Liefst boven komen vóórdat het begint te regenen.

Ruurt en ik volgen de groep. De tijdsverschillen tussen de heren lopen op waardoor ik tijd genoeg heb om de Stelvio vanuit verschillende bochten te bekijken. Het is niet emotioneel. Ik heb niet zoiets van “ooh wat jammer, dit had ik ook willen doen”. Ik ben oprecht blij dat ik mee ben gegaan. Heerlijk om al het gezwoeg te zien. Je weet wat ze meemaken en je weet dat het goed doet als je bekende gezichten ziet tijdens de beklimming.

De groepsfoto van de kampioenen bovenop de Stelvio zegt genoeg. Moe en voldaan heeft iedereen dat eruit gehaald wat mogelijk is.

De volgende dag regent het tot 15.30 uur zeggen de locals. Na een uitgebreide lunch stappen Mario en Jos op de fiets om de Stelvio vanuit Bormio op te fietsen. We volgen de helden wederom. Bij een café vlakbij een stevige waterval stoppen we. Ik wil uit de bus en met de rolstoel de Stelvio op. “Dit maak ik maar 1 keer mee”, zeg ik. Dus hup 15 meter klimmen en dan afdalen. Heerlijk, de wind door mijn grijze haren. Prachtig uitzicht. Genieten!

We rijden met fietser Jos mee tot aan de top van de Stelvio. Nog 1 keer kijken en nog 1 keer blij zijn dat ik dit mee mag maken. Vijf toffe kerels die mij gewoon meegenomen, geduwd en geholpen hebben.

In het gezellig echt Italiaans familierestaurant genieten we van een pizza en keren huiswaarts.

Arrivederci Stelvio!