Terug naar de Mont Ventoux

Terug naar de Mont Ventoux.

De oktober zon schijnt door de voorruit en ik tuur door mijn zonnebril naar de indicatieborden boven de snelweg. De temperatuur loopt elke 100 kilometer op en is bij aankomst 21 graden. We zijn op weg naar de Mont Ventoux, vakantie!

Hebben we aan alles gedacht? Heb ik alle medische hulpmiddelen bij me? De urinezakken, de catheters en de medicijnen? Nu kunnen we immers niet meer zeggen: “went v’r get vergeëte zunt, koope v’r ut doa waal”.

Het is een beetje passen en meten met de bagage want de rolstoel moet ook mee natuurlijk. Vier volwassen personen en een hondje, het gaat allemaal in de ruime Volvo. Een echte familie auto en dat past want Pascalle en ik gaan met mijn nichtje richting hun vakantiehuis in de Provence.

Wij hebben zelf een aangepast huisje gehuurd. Het is prachtig en ik voel me er meteen thuis. Over de wijnranken heen, met wijnbladeren in prachtige herfstkleuren, zie ik de Mt Ventoux. Toch een gek gevoel wetend dat ik hem nooit meer op kan fietsen maar ik word er niet verdrietig van. Het gevoel van, in staat zijn om zo’n lange autorit met goed gevolg af te leggen, overheerst. Mijn conditie is weer op peil. Ik kan ook dit weer. Wederom een stap vooruit.

Het is een goede week om hier te zijn want enkel de Fransen hebben vakantie. Veel plaats op de marktjes en de brocantes in Vaison La Romaine en Nyons. We maken steden tripjes naar Avignon en in Aix-en-Provence ontmoet ik een oud-collega uit de Boston Scientific tijd.

We eten goed en proeven de wijnen uit de streek en er gaan uiteraard een paar flesjes mee naar Nederland. Genieten van de zon met temperaturen boven de 20 graden, een echt vakantiegevoel. De terugreis van 8,5 uur vliegt voorbij omdat we alle indrukken nog eens even de revue laten passeren.

Dank jullie wel Jules, Nicole en Sophie want Pascalle en ik hebben genoten!