Trombosebeen
Herfstvakantie. We zijn weer in La Douce France en liggen bij te komen van de reis. “Jeetje wat voelt je bovenbeen hard aan”, zegt Pascalle. Mijn enkel is ook dik. Zal wel van de autorit zijn; 9 uurtjes richting de Mont Ventoux.
We genieten weer van de omgeving samen met Nicole & Jules. De zon schijnt. De hele week is het minstens 24 graden. Toeren door de Provence, Nimes, Marseille, een wijngaard hier, een marktje daar. En steeds zorgt Jules ervoor dat we vóór 14.00 uur ergens in een restaurantje belanden voor een heerlijke lunch. Vóór 14.00 uur is heel belangrijk want daarna krijg je nergens meer iets. De reisleider maakt uitstekende keuzes. Mooie omgeving, lekker eten en de lokale wijn past er uitstekend bij.
’s Avonds in het vakantiehuis leg ik het been hoog want de enkel is dik en het bovenbeen is gespannen. Ik heb geen last van het been, ik heb geen pijn, de huid is niet glanzend en ik ben niet benauwd dus ik denk niet meteen aan trombose.
Woensdag contacteer ik, na enig aandringen, toch even de revalidatiearts. “Moeilijk om op deze afstand een diagnose te stellen”, zegt hij. Ik heb geen zin om naar een Franse dokter te gaan. Dan lig ik voordat ik het weet, in een ziekenhuis. Dus, verstandig of niet, we gaan gewoon door.
Vrijdag hebben Jules & Nicole een gesprek met een Franse keukenbouwer. Daarna gaan we nog iets leuks doen. Ik stel voor dat we vrijdagmiddag toch maar huiswaarts keren. De verhuurster van de vakantiewoning is verpleegkundige en komt even naar het been kijken. Tja, is het trombose of niet? Moeilijk te zeggen want door mijn dwarslaesie voel ik immers niets. Geen pijn in de kuit, geen druk op de huid. Een prik met een bloedverdunner en hup de auto in.
Onderweg bel ik met de huisarts en deze stelt voor om contact op te nemen met de huisartsenpost in ziekenhuis Maastricht. Ik wil een afspraak maken voor de volgende dag maar gezien de klacht hebben ze liever dat ik dezelfde avond nog kom.
Om 00.00 uur zijn we ter plekke. De huisartsenpost arts laat bloed prikken en dan is het overduidelijk. Ik heb een trombosebeen en moet dus naar de eerste hulp. Deurtje open naar de volgende arts en dan weer bloed laten prikken. Dit duurt weer een uur. De uitslag is duidelijk. Er volgt een vaatecho en dan blijkt dat de trombose in de lies zit.
Het is inmiddels 04.00 uur ’s nachts. Ik dacht dat ik, als ik trombose had, aan het infuus met bloedverdunners zou komen dus we hadden de bagage nog niet uitgepakt en de pyjama en toiletspullen gewoon meegenomen. “Nee, dat hoeft niet meer”, zegt de vaatarts. Blijkt dat het beleid aangepast is nadat ik in 1987 gestopt ben als verpleegkundige.
Ik mag naar huis met bloedverdunners en een steunkous tot in de lies. Om 05.00 uur rol ik het ziekenhuis uit. Ff slapen want om 08.00 uur komt de verzorging.
Inmiddels ben ik op controle bij de vaatarts in Maastricht geweest. De bloedverdunners en steunkous mag ik nog aanhouden gedurende 6 maanden. Daarna zien we wel verder.
Delen op Social Media
Laten we samenwerken
Vul jouw contactgegevens in en ik probeer binnen 24 uur te reageren.
Wil jij mij direct bellen, mailen of mij op Social Media vinden, dan kun je mijn gegevens op de contactpagina bekijken.